Dawid postanawia wybudować świątynię dla Boga Jahwe. W tej sprawie radzi się swojego proroka Natana. Natomiast ten, nie pytając się Boga, przytakuje mu. W tym momencie Bóg interweniuje, objawiając Swoją wolę Natanowi. W 2 Sm 7,4-16 znajduje się proroctwo dla domu Dawida. Nie król ani prorok będą decydować, ale Bóg! W słowach skierowanych do Natana Jahwe nazywa Dawida swym sługą. Oznacza to, że Dawid ma właściwe stanowisko do Boga. W Starym Testamencie Bóg bardzo rzadko nazywa kogoś swym sługą. Wnioskujemy stąd, iż ten tytuł jest zaszczytny dla samego obdarowanego i świadczy o jego specjalnym powołaniu.

Treścią pouczenia było to, że Dawid nie zbuduje domu dla Jahwe. Fragment ten ma podstawowe znaczenie tak dla zrozumienia mesjańskiej godności dynastii Dawidowej, jak i dla fundamentalnego w orędziu biblijnym odkrycia obecności Boga nie tyle w jakimś sakralnym miejscu, co raczej w czasie, czyli w historii i ludzkim życiu. Nawiązanie tu jest do starej judaistycznej tradycji, która mówi, że Bogu wystarczy skromny przybytek. Bogate budowle nie odpowiadają Bogu, gdyż Jego nie można zamknąć w mieszkaniu nawet bogatym. Zakaz budowy świątyni nie oznacza absolutnie odrzucenia Dawida przez Boga. Przecież Dawidowi wziętemu od owiec Bóg Jahwe błogosławi. Świadczy o tym Dawidowa pomyślność o czym jest mowa w (2 Sm 8-11) wymienione zostały tu wszelkie dobrodziejstwa, jakie otrzymał król z ręki Boga. To jednak nie wszystko.

W wersie 12 Bóg daje Dawidowi zapewnienie , że spocznie razem ze swymi przodkami, co było marzeniem każdego Izraelity. Otrzymuje zapewnienie, że błogosławieństwo nigdy nie będzie cofnięte od domu Dawidowego, trwać będzie na wieki. Dalej czytamy (13 wers), że dom dla Pana wybuduje jego bezpośredni następca, czyli Salomon, a jego królestwo trwać będzie wiecznie.

Wersy 14-15 mówią o obietnicy dla domu Dawidowego. Będzie trwał wiecznie, nawet pomimo niewierności Jahwe. Zawiera też zapewnienie o miłosierdziu Jahwe, które będzie się urzeczywistniać w przyszłości. Dawid otrzymał zapewnienie, że Bóg będzie podtrzymywał Jego dom.

O tym, że proroctwo Natana ma charakter mesjański świadczy wypowiedź: „Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem" (14 ww). ten zwrot w „Piśmie Świętym" jest bardzo rzadki. To jest niepodważalne wywyższenie Dawida. Ten zwrot należy odnieść do potomków dalszych Dawida. Tekst ten został wzmocniony w 16 wersie, odnosi się do całej Dawidowej dynastii, nie ograniczonej ramami czasowymi.

Wyrocznia jaka przekazał prorok Natan w 2 Sm 7,8-16, jest pierwszym dokumentem literackim, w którym przyznaje się dynastii Dawidowej charakter mesjański. Potomek królewskiego domu Dawida był tytułowany „mesjaszem", czyli „namaszczonym", „konsekrowanym", a w jego królowaniu dopatrywano się cech mesjańskich. Na Mesjasza oczekiwał cały Izrael.

Proroctwo Natana jest swego rodzaju „nowym przymierzem" Boga z Dawidem, którego znakiem widzialnym będzie „wieczne królestwo Dawida". Owo przymierze odnosi się do „domu Dawida"- czyli jego dynastii, a więc obejmuje jego potomków łącznie z królem mesjańskim. Wśród proroctw mesjańskich, do których należy proroctwo, wnosi ono nowe wiadomości o Mesjaszu:

-będzie On pochodził z rodu Dawida

-królestwo Mesjasza będzie trwałe (wieczne)