Święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła - poniedziałek po Zasłaniu Ducha Świętego.

Święto wiąże się z Soborem Watykańskim II, kiedy na zakończenie jego trzeciej sesji (21 XI 1964) została ogłoszona Konstytucja o Kościele, do której w końcowym rozdziale VIII dołączono traktat o „Błogosławionej Maryi Dziewicy, Bożej Rodzicielce w tajemnicy Chrystusa i Kościoła". Wówczas to, w tymże dniu, papież Paweł VI w przemówieniu do Ojców soborowych ogłosił Maryję Matką Kościoła. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele Soboru Watykańskiego II została również w sposób zwięzły, ale wyczerpująco przedstawiona nauka o Maryi, zwłaszcza Jej stosunek do Kościoła i rola jaką w nim pełni. Wyjaśniając tę rolę Konstytucja tłumaczy, że jak na ziemi Maria była Matką Zbawiciela, z którym wspólnie pracowała, cierpiała nad dziełem zbawienia ludzkości „przez wiarę, nadzieję i miłość żarliwą dla odnowienia nadprzyrodzonego życia dusz ludzkich", tak ..Macierzyństwo Maryi w ekonomii łaski trwa nieustannie - poczynając od aktu zgody, którą przy zwiastowaniu wiernie wyraziła i którą zachowała bez wahania pod krzyżem... Albowiem wzięta do nieba nie zaprzestała tego zbawczego zadania, lecz poprzez wielorakie swoje wstawiennictwo ustawicznie zjednuje nam dary zbawienia wiecznego" (KK 61-62).

Święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła, zostało w kalendarzu rzymskim ustalone na poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego. Kilka względów przemawiało za tym właśnie wyborem. Przede wszystkim ten, że Maryja jest najukochańszą Oblubienicą Ducha Świętego, Jego wierną uczennicą i żywym promieniem, przy pomocy którego On rozlewa swoje światło na cały Kościół i na poszczególne dusze. Drugi to ten, że zarówno przed zesłaniem Ducha Świętego, jak również w samym tym wiekopomnym Dniu Świętym, Maryja znajdowała się w gronie Apostołów i pierwszych wiernych jerozolimskich: „wszyscy trwali oni jednomyślne na modlitwie razem z niewiastami, Maryją matką Jezusa i braćmi Jego" (Dz 1,14). Święto Maryi Matki Kościoła, znajduje się w liturgii na tej samej płaszczyźnie, co uroczystość Zwiastowania Pańskiego i Bożego Macierzyństwa. O ile Zwiastowanie podkreśla fakt wcielenia Syna Bożego w ludzką naturę za pośrednictwem Maryi, Służebnicy Pańskiej (Łk 1 ,38), zaś uroczystość Bożego Macierzyństwa uwydatnia najwyższą Jej godność, z której płyną jak ze źródła wszystkie Jej przywileje i działania, to dzisiejsze Święto uwypukla rolę, jaką Ona jako Matka spełnia w Mistycznym Ciele, czyli w Kościele. Już podczas Wcielenia stała się Ona wedle ciała Matką Chrystusa, a wedle ducha - Matką Ciała Mistycznego nierozerwalnie złączonego ze swą Głową. Cały Kościół był w niej zawarty od chwili Jej fiat do momentu, w którym zrodził się na Golgocie z przebitego boku Zbawiciela. Podczas ziemskiego życia Syna Ona realizowała niejako misję Kościoła na ziemi, wyra­żającą się w zjednoczeniu z Chrystusem i w uczestnictwie w Jego dziele.

Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych -24 maja

Święto pod nazwą „Najświętszej Maryi Panny, Wspomożycielki Wiernych" (Auxi-lium Christianorum) ustanowił papież Pius VII jako wyraz wdzięczności za szczęśliwy powrót z niewoli napoleońskiej do Rzymu (6 VII 1809-10 II 1814). Na doroczny obchód tej pamiątki wyznaczono dzień 24 maja (Dekret św. Kongregacji Obrzędów z 15 IX 1815), gdyż w tym dniu po powrocie z niewoli wjechał papież uroczyście do bazyliki Św. Piotra. Nazwa wiąże się z wezwaniem, jakie papież Pius V (1866-1872) wprowadził do Litanii loretańskiej z wdzięczności za zwycięstwo nad Turkami w 1571. Święto było początkowo ograniczone do obszaru państwa kościelnego. Ponieważ odnosiło się ono do wyrażenia wdzięczności dla Najświętszej Maryi Panny za opiekę nad Kościołem i Jego Głową, wnet przyjęło się w całej Italii, a następnie w wielu diecezjach poza państwem kościelnym zarówno w Europie, jak również w innych częściach świata. Szczególnym nabożeństwem do Najwświętszej Maryi Panny, Wspomożycielki Wiernych, odznaczał się św. Jan Bosko i założona przez niego rodzina zakonna Salezjanów. W miarę rozszerzania się zgromadzenia po świecie również i to święto zdobywało coraz szerszy oddźwięk. Wiele episkopatów świata prosiło Stolicę Apostolską o pozwolenie włączenia go do swego kalendarza lokalnego, a także o upowszechnienie go w całym Kościele. Prośbę tę popierał również międzynarodowy kongres maryjny w Rzymie w 1950. Episkopat polski w r. 1958 wystosował prośbę do Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na obchód tego święta we wszystkich polskich diecezjach, do czego chętnie przychylił się papież Jan XXIII (4 XII 1958) i odtąd Polska obchodzi je w całym kraju: najpierw jako święto o rycie zdwojonym, a obecnie zaś jako wspomnienie obowiązkowe.

Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny - Sobota po uroczystości Najświętszej Serca Pana Jezusa

Kult Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny znajduje swoje oparcie w słowach Łukasza, dwukrotnie powtórzonych przez niego w Ewangelii: raz w związku z adoracją pasterzy przy żłóbku betlejemskim: „lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała w swoim sercu" (2,19), a drugi raz po odnalezieniu dwunastoletniego Jezusa w świątyni: „A Matka jego chowała wszystkie te wspomnienia w swym sercu" (2,51). Słowa te pozwalają nam wniknąć w głębie tego Serca niepokalanego i podziwiać Jego dojrzałą rozwagę, harmonię i czystość, a zwłaszcza miłość ku Bogu, którego wśród stworzeń rozumnych nikt lepiej nie rozumiał i nie kochał. Z tego Serca wytrysnął ów wspaniały kantyk „ubogich w duchu", w którym na przemian prześcigają się o palmę pierwszeństwa uczucie uwielbienia Boga i uczucie uniżenia się przed Jego Majestatem. Prawdziwie kochać Boga może tylko serce czyste: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą" (Mt 5,8). Nad tym Niepokalanym Sercem snuli swoje refleksje od najdawniejszych czasów tacy myśliciele, jak św. Augustyn, św. Leon Wielki, św. Efrem, św. Jan Damasceński, Edmar z Canterbury, Ryszard od św. Wiktora, św. Bernard, św. Albert Wielki, św. Bonawentura oraz wielu innych. Od wieku XII pojawiają się modlitwy do Serca Maryi, Matki Miłosierdzia, której „duszę przeniknął miecz". Do wielkich adoratorek tego Serca należały: św. Mechtylda (+1298), św. Gertruda (+1302), św. Brygida (+1383),a św. Bernard ze Sieny (+1444) napisał pierwszą rozprawę na temat kultu Jej Serca : „Ognisko Bożej Miłości": Sermo IX, De Yisitatione). Św. Franciszek Salezy przyczynił się do zakorzenienia tego nabożeństwa w Kościele, tak że na początku XVII wieku pojawia się święto ku czci Serca Najświętszej Maryi Panny, obchodzone głównie przez bractwa maryjne we Francji. Największym jednak czcicielem Jej Serca w tym czasie był św. Jan Eudes (+1680), założyciel Zgromadzenia Serc Jezusa i Maryi, które od 1643 zaczęło obchodzić święto Serca Maryi 20 października, przeniesione w roku 1846 na 8 lutego. Pod wpływem działalności misyjnej tego Świętego kult rozszerzył się w całej Francji, gdzie ponadto powstał Trzeci Zakon Serca Maryi (1659). W ślad za św. Janem Eudes zaczął go głosić we Włoszech jezuita Jan Piotr, zaś św. Małgorzata Alacoque (+1690) wyrażała przekonanie, że Serce Jezusa zapanuje w sercach ludzkich za pośrednictwem Niepokalanego Serca Maryi. Pod koniec XVII wieku i w wieku XVIII nabożeństwo do Niepokalanego Serca zaczęło święcić swój triumf w wielu krajach europejskich: Francja, Włochy, Belgia, Czechy, Litwa, a także w Polsce, Powstały bractwa w Wilnie w 1717 roku, w Warszawie u Karmelitów na Lesznie w 1723 roku. Począwszy od pontyfikatu papieża Piusa VII święto przyjęło się we wszystkich zakonach i w wielu diecezjach. Powstało też Bractwo Najświętszego i Niepokalanego Serca Maryi dla nawrócenia grzeszników (Paryż 1735, Warszawa 1841) oraz zaczęła się szerzyć praktyka poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi. Począwszy od XX wieku zaczęto pierwsze soboty miesiąca poświęcać Niepokalanemu Sercu, na co papież Pius X udzielił nawet odpustu (1912). Datę przełomową kultu Niepokalanego Serca stanowił rok 1917, kiedy to Najśw. Maryja Panna objawiła się w dniu 13 każdego miesiąca od maja do października trojgu dzieciom w Fatimie, zachęcając je między innymi do praktykowania i rozszerzania kultu Jej Serca za nawrócenie grzeszników. Myślą przewodnią tego nadprzyrodzonego zjawiska było, by wiekowi XX, tak straszliwie pozbawionemu ludzkiego serca, ukazać jako wzór miłości największe wśród ludzi Serce -Niepokalanej. Papież Pius XII, który bardzo wyraźnie był pod wpływem tego objawienia, gdyż sakrę biskupią przyjął 13 maja 1917 o tej samej godzinie, o której Maryja po raz pierwszy ukazała się na Cova da Iria w Fatimie. Dnia 8 grudnia 1942 podczas najciemniejszej nocy wojennej, papież ten poświęcił ludzkość Niepokalanemu Sercu, w roku 1944 zaś ustanowił święto ku czci tegoż Serca, które miano obchodzić w całym Kościele na zakończenie oktawy uroczystości Wniebowzięcia. W ślad za papieskim poświęceniem rodzaju ludzkiego poświęciły się Niepokalanemu Sercu poszczególne diecezje, parafie i rodziny. Polska dokonała tego poświęcenia w roku 1946. W wyniku reformy liturgicznej w roku 1961 wyznaczono temu świętu nowe miejsce w kalendarzu liturgicznym - sobotę po drugiej niedzieli po Zielonych Świątkach, po uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego. Myślą przewodnią tej zmiany było podkreślenie, że Serce Boskiego Zbawiciela ma być nadal czczone w Sercu Niepokalanej, Współodkupicielki rodzaju ludzkiego.