Błogosławieństwa odnoszą się przede wszystkim do Boga. Jednak dotyczą też ludzi, ponieważ udzielają Bożych dobrodziejstw. W tym kontekście warto zauważyć, że błogosławieństwa ustanowione przez Kościół są widzialnymi znakami uświęcenia ludzi w Chrystusie. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż błogosławieństwa ujawniają nowe życie w Chrystusie. To życie rodzi się i rozwija dzięki sakramentom. Wynika z tego dynamika życia duchowego, tak istotna w sytuacji człowieka zdążającego ku Bogu. Podczas udzielania błogosławieństwa oraz jego dostępowania należy mieć na uwadze, iż uobecnia się Kościół, ponieważ przez wspólną modlitwę i prośbę zstępuje ono na wiernych. Błogosławienie jako czynność Boska jest przecież słowem i darem dającym życie, jest też wydarzeniem. Wszystkie modlitwy błogosławieństwa wyrażają też uwielbienie Ojca za Jego zbawcze działanie, natomiast wezwania próśb poprzedzających właściwą modlitwę błogosławieństwa są często skierowane do Chrystusa, który zajmuje w modlitwach błogosławieństw miejsce pośrednika, przez którego został urzeczywistniony oraz objawiony zamysł Ojca. Błogosławieństwa osób podobne są do sakramentów, których celem jest uświęcenie człowieka. Tak, więc w swoim odnowionym kształcie liturgia błogosławieństw staje się szkołą formacji wiary i postaw życiowych chrześcijanina w jego relacjach do Boga i świata. Właśnie w relacji do Boga człowiek odnajduje swoje właściwe miejsce jako istota ukształtowana na Jego podobieństwo. Wszystkie błogosławieństwa zmierzają do ukształtowania postawy człowieka tak, aby człowiek uczył się w duchu wiary obcować ze światem. Warto zauważyć, iż przedmiotem błogosławienia w Starym Testamencie jest Bóg lub człowiek. W takim, więc wymiarze błogosławieństwo zawiera trzy elementy: moc przekazywania życia; sławę; pośrednictwo w przekazywaniu błogosławieństwa ludziom. W Starym Testamencie za pośrednictwem słów udziela błogosławieństwa Melchizedek Abrahamowi, Mojżesz dwunastu pokoleniom Izraela podczas mowy pożegnalnej oraz Jozue. Błogosławią następnie królowie, których uważano za przekazicieli Bożego błogosławieństwa. Salomon udziela błogosławieństwa na rozpoczęcie i zakończenie uroczystości poświęcenia świątyni. Poza kultem natomiast, w życiu codziennym ojcowie błogosławili swoje dzieci. Formuł błogosławieństwa używano także przy powitaniu i pożegnaniu, przy narodzeniu dziecka, z okazji zawarcia małżeństwa. Chociaż każdy mógł błogosławić, to jednak z czasem czynność ta stała się przywilejem kapłanów i lewitów. Warto podkreślić, iż człowiek w obrzędzie błogosławieństwa, tylko wypowiada błogosławieństwo, wyrażające chwałę Boga, lecz nie może Bogu przysporzyć chwały, ponieważ ostatecznie tylko Bóg może siebie autentycznie uwielbić.

Znaczenie pastoralne błogosławieństw osób

Błogosławieństwa zawsze skierowane są ku ludziom, ponieważ człowiek stworzony jest na podobieństwo Boga i używając dóbr świata doczesnego, dobiera takie środki i metody, które prowadzą ku życiu z Bogiem. Oczywiście, w tym momencie pojawia się kwestia wolnej woli, dzięki której można odmówić podążania ku Bogu. Zasadniczo jednak, błogosławieństwa przygotowują wiernych do przyjęcia szczególnego skutku sakramentów. Dlatego też, osoby proszące o błogosławieństwa powinni umacniać siebie wiarą, polegać na nadziei nadprzyrodzonej oraz ożywiać w sobie Bożą miłość. Uwzględniając powyższe stwierdzenia, należy odkreślić, że osoby proszące o udzielenie im błogosławieństwa, wywodzą się z różnych stanów społecznych. Tym bardziej należy zwrócić uwagę na specyfikę poszczególnych grup socjalnych.

W obrzędzie błogosławieństwa rodzin i ich członków należy podkreślić wartość rodziny oraz uwrażliwić wiernych do podejmowania i wypełniania swoich zadań. Dzięki temu, życie rodzinne może zostać ubogacone Bożą obecnością. Celem błogosławieństwa rodzin jest umocnienie chrześcijańskiego życia członków rodziny. Podczas sprawowania obrzędu celebrans powinien z miłością zwracać się do wszystkich obecnych, zwłaszcza do dzieci, starców i chorych. Jeśli chodzi o obrzęd błogosławieństwa małżonków poza Mszą świętą, to może być on sprawowany przez diakona lub osobę świecką, gdzie szafarz w krótkich słowach wyjaśnia obecnym czytanie biblijne, ukazując tajemnicę i łaskę małżeńskiego życia chrześcijan. Zgodnie z Ewangelią, rodzice pragną błogosławieństwa swoich synów i córek. Mogą to uczynić w szczególnych okolicznościach życia dzieci poza Mszą świętą obrzęd ten posiada w sobie obrzędy wstępne, czytanie Słowa Bożego oraz psalm, prośby, modlitwę błogosławieństwa oraz zakończenie.

W obrzędzie błogosławieństwa matki podkreślona jest tajemnica Boża, z którą spotyka się wszędzie tam, gdzie rozpoczyna się życie. Błogosławienie matki przed porodem uzdalnia kobietę, by z ufnością oczekiwała dnia rozwiązania. Natomiast błogosławienie matki po urodzeniu wskazuje na dziękczynienie, które kobieta winna złożyć Bogu za otrzymane potomstwo. Modlitwa błogosławieństwa stanowi kulminacyjny moment obrzędu. Jeśli szafarzem jest kapłan lub diakon, zależnie od okoliczności wyciąga ręce nad matką, albo kreśli na jej czole znak krzyża, lub też składa ręce i wypowiada modlitwę błogosławieństwa. Po modlitwie błogosławieństwa szafarz zachęca uczestników, aby wezwali opieki Najświętszej Maryi Panny. Błogosławieństwo matki po urodzeniu dziecka w praktyce duszpasterskiej jest z reguły udzielane na zakończenie obrzędów chrztu, kiedy równocześnie udziela się błogosławieństwa specjalnego ojcu dziecka, chrzestnym i wszystkim uczestnikom obrzędu.

W obrzędzie błogosławienia dzieci podkreślony jest szczególnie rodzicielski charakter ojcostwa, macierzyństwa, ponieważ po kapłanie rodzice i rodzice chrzestni znaczą wobec wspólnoty znakiem krzyża czoło swoich dzieci. Potwierdzają oni w ten sposób, że ich dziecko na mocy sakramentu chrztu będzie przez całe życie należało do Chrystusa. Polecają je także trosce Tego, który także za to dziecko umarł i zmartwychwstał. W przypadku, gdy obrzędowi przewodniczą rodzice, na końcu żegnają się oni mówiąc: Pan Jezus, który umiłował dzieci, niech nas błogosławi i zachowa w swojej miłości. Amen.

Obrzęd błogosławienia dzieci poza Mszą świętą może odbywać się również w okresie Bożego Narodzenia. Dotyczy on domowych uroczystości związanych z domową wieczerzą wigilijną i Nowym Rokiem. Pod koniec wieczerzy, przed przekazaniem sobie podarunków, ojciec lub matka może wyrazić następujące życzenie przez błogosławieństwo nad dziećmi: Wielki Bóg stał się małym Dzieckiem. Leży na sianku w żłobie w Betlejem. Niech się zmiłuje nad nami, niech obdarzy nas swoją łaską i + niech błogosławi. Amen. W poranek Nowego Roku albo w noc sylwestrową w ramach życzeń noworocznych może matka lub ojciec uczynić wodą święconą znak krzyża świętego na czole dziecka, mówiąc Niech cię w tym nowym roku błogosławi Ojciec i Syn i Duch Święty. Amen. warto przypomnieć, że wieczorem, gdy ojciec lub matka błogosławią swoje dzieci, byłoby wskazane odmówienie krótkiej modlitwy błogosławieństwa. Trzeba przy tym koniecznie wymienić w tej modlitwie imię dziecka.

Warto również zauważyć jak ważne jest błogosławieństwo dziecka chorego. Bowiem troska o dziecko podczas jego choroby jest szczególnie wielka. Przez błogosławieństwo jest ono powierzone opiekuńczym i uzdrawiającym dłoniom Boga. Dzięki nałożeniu rąk błogosławieństwo to uzyskuje szczególną siłę wyrazu i bliska więź z działaniem Chrystusa, który błogosławił dzieci.

W obrzędzie błogosławieństwa chorych szczególną uwagę należy zwrócić na okazywanie troskliwości i miłości Chrystusa i Kościoła. Podczas modlitwy błogosławieństwa szafarz, kapłan lub diakon- powinien wyciągnąć ręce nad chorymi(można nakreślić na czole chorego znak krzyża) i wypowiedzieć modlitwę, dzięki której mogą oni przezwyciężyć swą słabość.