Czasownik προσκυνέω (κυνέω - całować) oznacza oddawanie po­kłonu, polegające na głębokim pokłonie, a nawet na padaniu na twarz, i na ucałowaniu stopy lub skraju szaty ado­rowanej osoby⁵². Czynność składania pokłonu występuje w Biblii 25 razy, natomiast pokłon - ponad 160 razy, w tym 13 razy u Mateusza (zawsze w odniesieniu do Chrystusa). Izraelici winni byli oddawać pokłon jedynie Bogu Jahwe, m.in. w czasie modli­twy i składania ofiar (Pwt 26,10), później w czasach królestwa pokłon składano królowi (np. Dawidowi: 2 Sm 1,2). Ale w całej historii Izraela widać ich ciągłe odstępowanie od swego Boga i kłanianie się ob­cym bogom, bożkom, gwiazdom (Pwt 4,19) itd. W Nowym Testamen­cie pokłon składany jest Jezusowi Chrystusowi, ale mowa tu także o pokłonie diabłu (w Apo­kalipsie). Zwrot użyty u Mateusza wyraża wschodni zwyczaj oddawania czci w odniesieniu do bóstwa, króla czy innej znakomitej osobistości. Postawa magów, którzy przybywają złożyć pokłon nowonarodzo­nemu królowi, jest prawidłową odpowiedzią wobec Emmanuela, który jako Bóg pojawia się wśród ludzi. Odpowiedź ta jest nie tylko postawą indywidualną magów, lecz wszystkich na­rodów pogańskich, które przyjmują dobrą nowinę o narodzeniu Chrystusa, o Jego wcieleniu⁵³.

Gwiazda przewodnikiem magów (2,9)

Magowie wysłuchawszy informacji, co do miejsca narodzenia Mesjasza, udają się w drogę. Mateusz ponownie w tym opowiadaniu używa partykuły oto, ale tym razem wzmocnionej (και ιδου - i oto) dla podkreślenia nowej myśli. Gwiazda (wschodząca), którą wcześniej ma­gowie tylko zobaczyli, tu wyraźnie prowadzi magów, aż zatrzymuje się nad miejscem (do­mem), gdzie znajduje się to konkretne dziecko, którego szukają. Gwiazda prowadzi magów do Jezusa na podobieństwo obłoku i słupa ognia, które prowadziły Naród Wybrany do Ziemi Obiecanej⁵⁴.

Wielka radość magów (2,10)

Radość magów określona jest przez cztery wyrazy: czasownik, rzeczownik, przymiot­nik i przysłówek. Χαίρω χαραν μεγαλην znaczy bardzo się cieszyć, doznawać wielkiej rado­ści. W Nowym Testamencie radość taka używana jest przed wszystkim jako formuła pozdro­wień (np. anioła) czy na początku listu; może być czynnością ludzi (jak w naszym tekście), ale także Jezusa, czy ogólnie - świata⁵⁵. Tutaj tekst jest dodatkowo wzmocniony przez słowo σφόδρα - bardzo, wielce, mocno, niezmiernie⁵⁶.

Źródłem radości (χαρά - te same spółgłoski, co w słowie χάρις - łaska) jest przede wszystkim fakt wypełnienia się oczekiwania starotestamentalnego: obecność zbawienia w osobie Jezusa⁵⁷. Powtórne ukazanie się gwiazdy napełniło magów wielką radością, bo utwier­dziło ich w przekonaniu, że są na dobrej drodze do znalezienia Dzieciątka. Wiara zastała na­grodzona⁵⁸. Spełniły się ich długotrwałe tęsknoty i pragnienia.

Pokłon i dary magów (2,11)

Wzmianka o domu świadczy, iż ewangelista ma na uwadze pewna stabilność życia świętej rodziny, choć nie wyklucza, że owym domem mogła być zwykła grota pasterska przystosowana do celów mieszkalnych⁵⁹.

Gdy weszli do domu, nad którym zatrzymała się gwiazda, zobaczyli dziecko z Marią, matką jego. Magowie, oddający chwałę Chrystusowi w tym maryjnym kontekście, dostarczają nam także uzasadnienia dla kultu maryjnego⁶⁰.

Imiesłów upadłszy pochodzi od πίπτω - spadać, wpadać z wyższego miejsca na niższe, przed kimś wysoko postawionym padać na twarz⁶¹. Adoracja ma wyraz przynależności i poddaństwa. Magowie otworzywszy swe bogato zdobione kufry (czy szkatuły) złożyli dary: złoto, kadzidło i mirrę⁶². Dary mogły oznaczać odpowiednio: cnotę, modlitwę i cierpienie⁶³. Wielu egzegetów sądzi, że wzmianka o tych darach ma swe źródło w wielkich obietnicach proroków dotyczących czasów mesjańskich (Iz 60,1-6 i Ps 72,10-11.15), które zapowiadają tłumny napływ pogan z darami do Jerozolimy, miejsca czci prawdziwego Boga⁶⁴.

Złoto

Χρυσός - oznacza złoto lub przedmioty ze złota, złoty klejnot czy ozdobę⁶⁵. Ten cenny metal, znany w Izraelu od czasów najdawniejszych, sprowadzany był głównie z południowej Arabii i służył do wyrobu monet. Nie uważano go wcale za rzecz absolutnie konieczną do życia, wiedziano, że stanowi bogactwo przemijające. Złoto oznacza jednak to, co piękne, bogate, chwalebne, wartościowe i względnie trwałe⁶⁶. W myśleniu ludzi Wschodu złoto pozostaje w związku ze słońcem. Arka Przymierza była wyłożona czystym złotem, a świątynia Salomona promieniowała jako dom Boży samym złotem. Złoto nie jest utożsamiane z tym, co Boskie - choć do takiego grzesznego wniosku doszli Izraelici, budując sobie złotego cielca na pustyni - ale może jednak symbolizować Najwyższego. U Ojców Kościoła złoto jest symbolem Boskiego królowania. Św. Grzegorz Wielki zaś kontynuując Mt 2,11 pisze: „My również składamy Nowonarodzonemu Panu złoto, uznając Go za króla wszechświata"⁶⁷.

Kadzidło

Λίβανος (kadzidło) to białe bryłki żywicy, uzyskiwanej z pewnych gatunków drzew w Arabii⁶⁸. Przy spalaniu wydziela aromatyczny zapach. Kadzidło było szeroko używane na starożytnym Bliskim Wschodzie zarówno do celów domowych jako perfumy czy pachnidło, jak i w rytuałach religijnych jako ofiara czy tez do odpędzania demonów. Używanie kadzidła w kulcie izraelskim było tak samo powszechne, jak jego zastosowanie w rytuałach kananejskich. Stosowano je jako dodatek do ofiary pokarmowej (neutralizacja odoru spalanego mięsa) i jako część porządku ofiarnego palone dwa razy dziennie na złotym ołtarzu wewnątrz sanktuarium tylko przez kapłanów. Zaprzestano używać kadzidła po zniszczeniu świątyni i zaprzestaniu składania ofiar. Używanie kadzidła w kulcie cesarza (czy bogów greckich i rzymskich) nadawało mu podejrzany charakter. Od V w. używane podczas liturgii głównie podczas Eucharystii - ma służyć oddaniu czci Chrystusowi przez okadzenie tych przedmio­tów, osób, które tegoż Chrystusa reprezentują⁶⁹.

Kadzidło w kulcie starotestamentalnym było symbolem hołdu i uwielbienia Boga, utożsamiane także z modlitwą (zwłaszcza przebłagalną). Nasza modlitwa, która zanosimy do Boga (w czasie Eucharystii) wznosi się do Boga jak kadzidło. W tradycji kadzidło symbolizuje boskość Jezusa Chrystusa.

Mirra

Określona jest przez greckie σμύρνα (takie samo określenie jak na miasto Smyrna, położone na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej)⁷⁰, a przez hebrajskie mor, czyli gorzki. Płynna mirra była kosmetykiem, a także składnikiem świętego oleju, używanego do namaszczenia kultowego (Wj 30,23-25). Mirry używano jako środka uśmierzającego ból (po zmieszaniu jej z winem) oraz do namaszczenia ciała przed złożeniem do grobu (zmieszanej z aloesem)⁷¹.

Mirra była darem królewskim, gdyż używali jej monarchowie do namaszczeń swego ciała. Niektórzy uważają dary, a zwłaszcza mirrę, za przedmioty o charakterze magicznym. Tak magowie, jak i inni tego rodzaju ludzie posługiwali się nimi przy uprawianiu magii oraz handlowali nimi. Stąd ofiarowanie ich Dziecięciu było zapewnieniem, że odstąpią od swych dotychczasowych praktyk⁷². Mirrę w tradycji uważa się za symbol odkupieńczego cierpienia Chrystusa.